DZIEJE RELIGII, FILOZOFII I NAUKI

indeks  |  antologia religijna  |  antologia filozoficzna  |  filozofia nauki

Wojciech Sady: wykłady

 

Wojciech Henryk Sady urodził się 19 czerwca 1952 r. w Lublinie. Chodził do Szkół Podstawowych nr 10 i 27, a w latach 1967-71 do II LO im. Jana Zamoyskiego. W liceum duży wpływ wywarli na niego nauczyciel chemii, Stanisław Górzyński, a także katecheta, ks. Andrzej Pikulski. W latach 1971-77 studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim, choć już pod koniec I roku pochłonęły go inne pasje, najpierw religijne, później filozoficzne. W r.ak. 1975/76 chodził na wykłady Andrzeja Kajetana Wróblewskiego o historii fizyki. Włóczył się po górach; w 1976 r. związał się z grupą osób, które budowały Chatę Socjologa na Otrycie w Bieszczadach.

Po studiach przez trzy lata pracował w szkołach średnich w Poznaniu. W 1980 r. obronił na Wydziale Nauk Społecznych UAM pracę doktorską pt. Kontekst odkrycia naukowego. Jej najważniejsze tezy zawarł w dwóch artykułach ogłoszonych w Studiach Filozoficznych nr 5/1980 i 4/1981; pewnym rozwinięciem tez z doktoratu stał się artykuł w n-rze 11-12/1982. W latach 1980-82 pracował jako adiunkt w Instytucie Nauk Społecznych w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Koszalinie, a od 1982 zatrudniono go w Instytucie Filozofii UAM jako pracownika technicznego (podobno Komitet Wojewódzki PZPR wyrażał troskę o to, aby nie zatrudniono go na etacie naukowo-dydaktycznym). W październiku 1984 urodził się jego syn Lech. W latach 1986-1990 uczył filozofii w Akademii Rolniczej w Poznaniu.

W 1982 zaczął, wraz z innymi z Kolegium Otryckiego, redagować filozoficzno-socjologiczny dwumiesięcznik Colloquia Communia. W tym czasie ślęczał przede wszystkim nad obiema filozofiami Wittgensteina. Później wrócił do filozofii nauki i napisał rozprawę habilitacyjną pt. Racjonalna rekonstrukcja odkryć naukowych.

Od marca 1991 do czerwca 1992 pracował jako "visiting scientist" w Chemistry Department, University of Alabama, prowadząc badania nad porowatą strukturą węgli kamiennych. Po powrocie do kraju odbył w grudniu kolokwium habilitacyjne. Pracował wtedy w Instytucie Filozofii UMCS. Od 1993 do 2004 uczył też filozofii w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, przekształconej w tym okresie w Akademię Sztuk Pięknych, w Poznaniu. W 1995 r. opublikował we własnych przekładach książki swoich duchowych mistrzów: Krishnamurtiego, Lakatosa, Russella i Wittgensteina. Od 1995 pracował w nowo utworzonym Instytucie filozofii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze, która w 2000 r., po połączeniu z Politechniką Zielonogórską, stała się Uniwersytetem Zielonogórskim. Razem z nim pracowali m.in. jego przyjaciele Adam Grobler, Kazimierz Jodkowski i Andrzej Wiśniewski. W 2000 r. ogłosił wprowadzenie do najważniejszych systemów filozofii nauki Spór o racjonalność naukową. Od Poincarego do Laudana (wyd. 2 poprawione i rozszerzone 2013); towarzyszyła mu niewielka książka Fleck o społecznej naturze poznania. Od tej pory teoria kolektywów myślowych i stylów myślowych Ludwika Flecka coraz silniej oddziaływała na jego pojmowanie nauki i kultury w ogóle. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskał w 2001 r. Od stycznia 2005 znów pracował w Instytucie Filozofii UMCS. W grudniu 2005 urodziła się jego córka Rebeka. W 2010 opublikował książkę Dzieje religii, filozofii i nauki. Od Talesa z Miletu do Mahometa. Od października 2011 jest profesorem zwyczajnym w Instytucie Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. W 2013 ogłosił kolejny tom Dziejów religii, filozofii i nauki, o podtytule Od Pico della Mirandoli do Miguela Serveta, obecnie pracuje nad tomem Od

Bibliografia